Mijn naam is Marlies van Ooijen [Marlies Schuiten van Ooijen] Mijn geboorteplaats is Assen en ik ben geboren op 12-03-1981

Opgegroeid tot mijn zevende in een klein dorpje Rolde in Drenthe. Samen met mijn zorgzame ouders en iets oudere zus. Ik heb mijn eerste voetstappen gezet tussen de landerijen en deels in de vakanties op de boerderij van mijn grootouders. [mijn voorliefde voor dieren]

Ik herinner mij dat ik het heel leuk vond met de kinderen in de buurt, maar op sommige momenten was ik wel is een doelwit voor pesters. Maar ik heb mijzelf nooit zielig gevonden, want ik had genoeg fantasie om mezelf te vermaken. En mijn zus hielp mij overigens altijd.

Mijn vader kreeg in 1988 in het Westen een baan en we verhuisden naar de randstad naar Heemstede en dat was een redelijke metamorfose..........We gingen van een rustige woonomgeving aan een drukke weg wonen in een grote woning. Mijn vader werd manager van de technische dienst bij: Sony Nederland.De nieuwste robots en gadgets nam hij regelmatig mee naar huis..

Mijn oma van Ooijen bleek uit een technische familie te komen dus dit zal ik hebben meegekregen.Mijn vader schilderde vroeger ook veel en mijn moeder maakte voor ons kleding op de naaimachine. Oilily jurkjes met kraagjes en lakschoentjes  was helemaal 'de bom'' in Heemstede, dus de gebloemde ''fel gekleurde stoffen ''domineerde soms de naaimachine van mijn moeder.

In 1988 woonden we net in Heemstede toen de Nederland kampioen werd met voetbal. Ik herinner mij de opgetogenheid en  mooi versierde lange straten en mensen in het oranje die uitbundig aan het feesten waren en dat maakte diepe indruk op mij. Misschien heb ik deze vrolijkheid vastgehouden in mijn kunstwerken.

Op school stond ik niet vooraan. Althans ik deed het niet zo goed met de 'schoolse taken' Na veel verschillende scholen en wat tegenslagen bleek ik een prismabril nodig te hebben. Ik zag alles letterlijk  ''anders ''en ik werd bestempeld met: dyslexie en daarbij hielp een extreme verlegenheid ook niet echt mee.

Ik veranderde van school en bloeide eindelijk op. Er was eindelijk een goede leraar, die mijn creativiteit zag, en mij zag, Het was een leuke tijd op deze school.Ook was ik goed in paarden verzorgen op de zaterdagen was ik vaak op de manege te vinden of bij mijn albino konijn: Pooltje .

Op de middelbare school deed ik niet meer echt mijn best en was regelmatig van alles aan het uitspoken behalve huiswerk maken!  Op de middelbare school hield ik vooral van de schoolfeesten en de leuke schoolreizen. Om toegelaten te worden op de MBO opleiding Sociaal Pedagogisch Werk heb ik ook nog de verkorte MAVO opleiding voltooid. 

Nadien was het tijd om het avontuur op te zoeken en ben ik vanaf 18e in de vakantieperiodes gaan werken in de horeca op de Griekse eilanden en Spaanse costa´s . Wat een feest, overdag en de avonden werken en in de nacht feesten .. mooie tijd zeg waarvan ik heb genoten .

Daarna ging ik voor sociaal pedagogisch werker leren. Ik werkte met mensen met zowel een lichamelijke beperking als geestelijk. Ik kan mij nog een stage herinneren op een dagcentrum.Het was voor mij een uitdaging en een goede leerschool, want sommige cliënten waren halfzijdig verlamd en dan verzon ik makkelijke activiteiten, die met 1 hand uitgevoerd konden worden.

Ik schilderde met een slechtziend persoon en deze schilderde per ongeluk op de muur. Ik maakte er een tekening van. Ik begon op muren schilderen leuk te vinden. Ik werkte veelal in de oproeppool van de Hartekampgroep [instelling voor mensen met een beperking] en werd veelal ingezet op gedrag moeilijke groepen ..Ik wilde  meer leren en ging HBO Verpleging doen. Ik herinner mij een volle collegezaal  toen  een docent iets aan mij vroeg in het Latijn en ik antwoordde:''Welke taal spreekt u ?'' Ik moest  direct de collegezaal verlaten en ben nooit meer teruggekomen. 

Ik was niet serieus genoeg. Maar het voelde ook als falen.Ik kreeg van medestudenten hartverwarmende kaarten, dat ik niet op moes t geven en door moest gaan. Maar mijn hele lijf zei: stop ermee..Maar ik leerde naar mijzelf te luisteren.

Ik ging weer een poging wagen en ging in de psychiatrie werken .Ik kon leren voor B verpleegkundige..Maar het was veel te zwaar. Ik zag hoe een lieve collega door een patiënt  in elkaar werd geslagen, met tien mensen moesten we de man [die in een zware psychose zat in een separeercel stoppen en toen knapte er iets in mij. 

Ik raakte in een burn out en ben een jaar lang ziek geweest en dat was vreemd, want ik kon niets meer lopen van de opgebrandheid. Ik was regelmatig te vinden bij mijn tante en oom en kon altijd al heel  heel goed opschieten met mijn  nichtje. Mijn nicht zat op de kunstacademie en dat vond ik erg interessant. Ik kon uren praten met mijn nicht over kunst, haar toenmalige vriend was een goede graffiti artiest en zo ging ik wel is mee. Ik vond hun altijd veel beter dan mijzelf. Ik zag ook hoe goed mijn nicht zich ontwikkelde in schilderen  en eigenlijke wilde ik dat ook leren. Ik vond mijn eigen werk nog teveel in de oppervlakte. Ik zocht naar inhoud in mijn werk maar in alles eigenlijk was ik altijd een beetje onrustig op zoek naar een bepaalde inhoud, die ik maar niet kon verklaren.

Ik ging veel uit maar na een jaar dacht ik.:.Ik moet  wat gaan doen met mijn leven.In 2006  kon ik voor de thuiszorg werken. Als thuisbegeleider/gezinsbegeleider en kon daar een deeltijdopleiding volgen als:  gezinsbegeleider en dit bleek een schot in de roos. Ik had een eigen caseload en reed soms naar vier of vijf gezinnen op een dag. Ik werd wel is letterlijk voor de leeuwen gegooid en soms werd mijn creativiteit op de proef gesteld.

Ik hielp mee in allerlei gezinnen met allerlei verschillende achtergronden en problematieken en culturen. Sommige gezinnen moesten van 65 euro per week rondkomen met soms vier of zelfs vijf kinderen. Maar ik vond altijd manieren om te helpen in praktische handigheden. Later werkte ik als gezinscoach voor het Leger des Heils en daar waren hele fijne collega's in de wandelgangen riep er dan een vergelijkbare Majoor Bosshardt :  'God zegen u'' Ik heb er een mooie tijd en vriendschappen aan overgehouden.

Ik haalde veel certificaten binnen het Leger des Heils. Ook werkte ik voor de dak en thuislozen.Ik ken veel levensverhalen en ben er toen gedichten over gaan schrijven. Ik deed een opleiding: Positive parenting [Triple P] [dit is een positief opvoedprogramma].  Ik deed opvoedtrainingen bij de ''multi-probleem''  gezinnen. Mijn tactiek was veelal:'' ik ga gewoon werken en aanpakken'' en dan zien ze wel ,hoe ik omga met hun kinderen, zonder oordeel maar met subtiele tips en dit werkte altijd goed. Certificaat: 'gedragstherapeutisch werken'' heb ik tevens behaald.

Naast mijn werk en omdat ik ook lang alleen heb gewoond, sloot ik mij aan bij verschillende  toneelverenigingen, daar was ik actief en deed van alles: rekwisieten, decorstukken ,acteerles. Na een aantal mislukte liefdesrelaties en inmiddels een aantal jaren te werken in de hulpverlening. ging ik eind 2009 in mijn eentje reizen, eerst met een goede vriend door Maleisië en daarna ging ik alleen door Nieuw-Zeeland reizen. Om mij heen waren sommige vrienden al getrouwd of hadden kinderen..Maar ik had steeds de onrust: 'Het schilderij is nog niet af' ' 

Na deze lange reis in 2010 misschien wel met mijzelf en de wereld en de liefde ontmoette ik Arjen inmiddels mijn man en ik vertelde hem mijn 'geheim'' Ik wilde zo graag de kunstacademie doen. Hij antwoordde zonder twijfel: ga dat doen! dat ben jij!. Na mijn faalangst te hebben overwonnen heb ik mij ingeschreven aan de kunstacademie van Haarlem in Leiden. 

Durf ik te zeggen, dat ik op een opleiding positief opviel en de vakken lagen mij goed: Ik leerde: technisch schilderen, naar kunst kijken, kleurenleer, compositieleer, inhoud inwerk creëren, kijken naar eigen werk en blijven ontwikkelen aan je inhoud, kunstgeschiedenis etc.

In 2016 ben ik geslaagd  had ik een 8 voor mijn scriptie en een 8.5 voor mijn werk. Ik durfde mee te doen aan kunstwedstrijden en kwam door veel selecties heen. Ik heb al in verschillende musea mogen staan met mijn kunst [zie op mijn site  bij werk in opdracht] Ook deed ik in 2018 mee met een grote fashion show. Ik maakte bruidskleding van plasticafval,wandkleden, schilderijen,muurschilderingen, kunstwerk van afval, objecten, dichtbundel etc....inmiddels kreeg ik zelf een gezin en werkte na de kunstacademie nog steeds als thuisbegeleider en later nog met een groep jongeren met autisme. 5 jaar werken en leren was ook pittig!

 Maar ik kreeg  veel opdrachten in de kunst Ik ben gestopt met mijn werk in de hulpverlening, wat deels aan mijn hart ging.  Maar ik ontdekte ook: Als kunstenaar ben je een 'solist'' ..Ik was veel thuis en kreeg minder inspiratie. Arjen zag op een platform op internet, dat een gezin hulp zocht voor hun zoontje met een meervoudige beperking. Ik had gelijk een klik met hun bijzonder lieve zoon en werk nu een jaar voor dit jongetje. Ik ben nu 100 procent zzp'er in al mijn passies en ik haal inspiratie uit : mijn kinderen, menselijkheid, humor, verbinding met mensen, kleuren, leren, vallen, en opstaan, uit je comfortzone stappen  zoals mijn kunst is bedoeld en dan komt de inspiratie vanzelf en er zit geen druk meer achter van:. ''Ik moet productie maken ''. Het leek ten koste te gaan van  kunst, want mooie kunst heeft uiteindelijk aandacht en tijd nodig.

Tenslotte: kunstenaar kun je niet worden, dat ben je ''gewoon'' je hele leven al.